Vorige week schrok ook ik mij een ongeluk over de situatie van Sabri Sertkaya. Een ongelooflijk stoere kerel, met een stevige beperking, zich elke dag weer naar vier hoog worstelend, wonend bij zijn broer. Kreeg geen urgentie voor een ander huis, omdat hij niet aan de voorwaarden voldeed en door het ontbreken van een eigen woning geen scootmobiel. Zeker, regels zijn er niet voor niets. Omdat we woningen, gezien ook de enorme woningnood, zo eerlijk mogelijk moeten toewijzen. Omdat de zorgvoorzieningen schaars zijn en we mensen die ze het hardst nodig hebben het beste willen helpen. Natuurlijk.
Maar wat als regels een averechts effect hebben? Wat als iemand verzuipt in de complexiteit, de overheid niet als bondgenoot, maar als vijand ervaart? Dan moeten we ons grondig afvragen wat er misgaat en handelen. Is er iets mis met de regels die we stellen? Kijken we wel voldoende naar de persoonlijke situatie en gaan we daadwerkelijk naast iemand staan als iemand er niet uit komt? Dat is bij Sabri niet goed gegaan, dat moet beter.
Voor hem hebben we het op kunnen lossen. Sabri heeft inmiddels urgentie en eenpassende woning geaccepteerd. Maar ik wil opnieuw naar de regels kijken. Streng zijn, dat kan niet anders. Maar het moet ook rechtvaardig en met de menselijke maat. Als we geen goed gevoel hebben bij een beslissing, omdat we zien dat iemand daar gewoon niet beter van wordt, met elkaar om tafel, om toch te doen wat nodig is. Noem het een A-team, een doorbraakteam.
Maar wat vooral beter moet: de menselijke maat en persoonlijke benadering. Ook in Den Haag zijn procedures soms te ingewikkeld, lukt het mensen niet zich er zelf mee te redden. Ook dan moeten bewoners de overheid als bondgenoot zien. In de persoon van iemand die zich verdiept in de situatie, de bewoner ondersteunt bij het zoeken naar een oplossing, net zo lang tot er een passende oplossing is. En desnoods stevig aan onze poort rammelt als regels niet goed uitpakken, om uiteindelijk toch te doen wat nodig is. Sabri hebben we kunnen helpen. Iedere Hagenaar moet zich gesteund weten, juist als je het moeilijk hebt.